As paisaxes dos desexos e reencontros - 19/12/2021-

Xosé Lois García

Non sei se teño algo de eremita, pode que sexa un activo presentimento. Cando envorcállome na herba espida e fresca. Sentindo ese candor de latexos telúricos nun arrepío de ausencias e nada illado do que se sustenta no espírito e nos seus dons bucólicos. Son panteísta por natureza e lealdade a todo iso que integran as retinas cando beben da nutrida paisaxe, a que me fai soñar cun mundo abstracto e de cores que un mastiga incontinencias sen impor prioridades para percibilo. Mais qué paisaxe preciso? Aquela paisaxe esclarecida que me asistiu desde que os meus ollos saíron da nebulosa e percibiron o asombro da luz, dos flutuantes ríos, dos cumiais e verdosas veigas. Todas esas composturas radiais que marcan e consolidan personalidade e adherencia ao que nos cría. Así é que a corda umbilical non se rompe, e endexamais a terra e a paisaxe deixa de ser o noso útero. A paisaxe ten esa incontinencia de adherirnos a tódolos encantos posíbeis e irrepetíbeis que nos produce inauditos contentamentos.

Cando observamos datos científicos sobre a destrución do planeta terra, e falamos asiduamente do cambio climático e de súas poliédricas devastacións, que notamos nas alteracións estacionais, poucas veces atinamos en culpabilizar a ese homum exterminador, concentrado no sistema capitalista, con súa produción desordenada e depredando a materia prima que dá sustentabilidade ao planeta e a quen o habita. Enorme contradición a de procurar vida en planetas inertes e depredar o que se ten. Mais a natureza é tan sabía que continuará respondendo con fortes e profundas gadoupadas á totalidade dos seres vivos que globalizan o cosmos e profanando a súa regulación e integración.

Até cando podemos repetir a cantiga de Afonso X o Sabio? “Maio veu, e veu con flores”. Alborexar o eco entre os esplendores das nosas flores de xesta e toxo, brancas e amarelas, froito do trebón xerminal que aleda os temperos da primavera. As nosas xesteiras e toxais devoradas por outro xeito de entender a agricultura agresiva. Todos os toxos e xestas na harmónica paisaxe de primavera, co colorido de urxencia nos campos e nos altos montes, onde aínda brillan seus estames en abandono e desfeita.

Meditando na alteración climática e no futuro das paisaxes dos nosos desexos e reencontros, camiñando en son contemplativo polas corredoiras da Rasa e o Forroedo, do meu Merlán nativo, reparo nos cardos errantes e solitarios, nada deles estremece cando os ollo en oblicuo. Eu sei que respiran a forza da terra para facer encantadora paisaxe na soidade de terras ermas. Mais o seu espiñeiro defensivo non cala o que nós calamos. As súas brácteas duras e destras protexen o cenital florido, e dá aviso aos que temos patria insegura de non revestirnos de armadura a imitación do Silybum marianum (cardo de Santa María). Nos rentes das paredes da miña casa de Podente o silencio do cardo fala, e seu arrecendo chega como aviso desde a súa roseta basal, en expansiva liberdade e procurando inzar paixón do que aínda non sabemos deletrear na súa mensaxe de continencia existencial. O cardo aparece en terrón duro e sen labrar, nesta Galiza que desoe os atributos e os símbolos silenciosos do que se abandona e destrúe, e nada doe.