Rosto incompleto

         PANTOCRATOR FRACTURADO DE PESQUEIRAS

REX el Imperator da absolución e da cicatriz.

Señor universal e Príncipe do nordés

que ollas para os castaños metalizados

en souto impreciso.

A Orbis a teus pés, en esfera dividida.

Imaxen matinal en cerco ampliado pola fe,

mutación de coores e de estopas

ardendo no ponto de transición e desencontro

Transición de espacios tumulares

posuíndose na limitación da esfera.

Magnitude total

de dedos omnipresentes no musgo e na luz.

Altísimo Señor, oculto no diagrama

no tempo e na mente:

ficas erecto agardando a oración

mais un abismo, fracturado, distánciate

das tímidas olladas que irradían pureza.

O lóstrego produciu fenda e fisura:

dualismo laminado sen dureza de fragua

no dogma imaxinado en pedra entregada,

do tanxíbel beizo que se aproxima,

á fraqueza dos corpos que imploran enerxía.

Magnificat Dei no elemental das línguas,

transfiguración do espírito na cimeira,

mentras o Señor do alén dixo ao cortexo:

pensade no breviario e no advento das choivas

para que rebenten novos cereais espigados

que consoien a maldición dos indixentes.

Ti eres arxila miniada para as témporas,

para proclamar a perfección na fontenla

onde a auga constrúe un Home-Deus: luminoso,

térmico, descriptivo, invariante e irónico,

de altísima memoria e de forza solar repetida

sen o Ego Sum do exceso apocalíptico.

Será un Deus de amor aproximado ao líquido

que abre sinais para as almas perdidas;

furtadas polas tebras do delirio.

Corpos tendidos no profundis esclamaveat

da esfinxe autodestruida na pasaxe do risco

cando os fillos do cántico e da metáfora

construían a nova teoría do arrepentimento

e así ficaron conmocionados polo pesadelo.

As espadas, vencidas no principio do verbo

para continuar sen o trazo do sinal inerte.

Os deuses, en moldura humana, autodestrúense

no plenilunio das augas que sonorizan o enigma.

Home-Deus na incoherencia do absoluto

autodestrúense verticais na lava do musgo

con ardor aproximado o muro.

              ______________

EU OLLEI COMO DURMÍAS NO TEU BERCE

IMAXINEITE morando no centro da terra

incendiando o habitáculo coas túas palabras.

Nesa mortaxa, mai, non te ollei morta.

Non consinto que a morte separe de ti

esa terra interior

de sempre frescura e profunda sabedoría

para sustentarme co delirio da túa vida.

Eu ollei como durmías no teu berce, mai:

leda, fulgorosa e con vestes de viaxeira;

con rosto inocente de nena adulta.

Non estabas morta, só soñabas

con outro perfume para o meu corazón...

As túas maos repousaban en segredo

e pensei que tiña roto outro vidro,

que tiña trillado as calzas de pana,

que tiña perseguido e zurrado á Turca.

Pensei fuxir, chorar e pedir consoio

mais as túas maos, mai,

eran parte do meu tempo irreflexivo.

Eu nunca sentira garzas centilantes

murmuriar nos teus beizos

con todo o fulgor que promete a vida.

Loitei contra o pranto que me envolvía

e pensei nas túas verbas, mai:

<<esta é a Terra que non amortaxa á vida>>.

A morte sempre foi comprendida nesta Matria

eu falaba e ti escoitábasme muda

e pronto me sentín adulto

que xa tiña a túa licencia para andar de noite,

contar estrelas

e escoitar o piar fúnebre dos mouchos.

Pensei que en todo o teu silencio

precisabas trocar de morada;

ter un apousento en terra traballada,

coñecer a fertilidade das cinzas

confraternizar con áureas vidas silentes

para decirlles aos deuses etéreos:

veño aprendervos a cantiga de amor

que adormecía ao meu neniño.

Aínda estou sentindo, mai, a túa voz solermiña:

<<Durme meu condenación; soña cos xílgaros.

                   ______________