Rosto incompleto
PANTOCRATOR FRACTURADO DE PESQUEIRAS
REX el Imperator da absolución e da cicatriz.Señor universal e Príncipe do nordésque ollas para os castaños metalizadosen souto impreciso.A Orbis a teus pés, en esfera dividida.Imaxen matinal en cerco ampliado pola fe,mutación de coores e de estopasardendo no ponto de transición e desencontroTransición de espacios tumularesposuíndose na limitación da esfera.Magnitude totalde dedos omnipresentes no musgo e na luz.Altísimo Señor, oculto no diagramano tempo e na mente:ficas erecto agardando a oraciónmais un abismo, fracturado, distánciatedas tímidas olladas que irradían pureza.O lóstrego produciu fenda e fisura:dualismo laminado sen dureza de fraguano dogma imaxinado en pedra entregada,do tanxíbel beizo que se aproxima,á fraqueza dos corpos que imploran enerxía.Magnificat Dei no elemental das línguas,transfiguración do espírito na cimeira,mentras o Señor do alén dixo ao cortexo:pensade no breviario e no advento das choivaspara que rebenten novos cereais espigadosque consoien a maldición dos indixentes.Ti eres arxila miniada para as témporas,para proclamar a perfección na fontenlaonde a auga constrúe un Home-Deus: luminoso,térmico, descriptivo, invariante e irónico,de altísima memoria e de forza solar repetidasen o Ego Sum do exceso apocalíptico.Será un Deus de amor aproximado ao líquidoque abre sinais para as almas perdidas;furtadas polas tebras do delirio.Corpos tendidos no profundis esclamaveatda esfinxe autodestruida na pasaxe do riscocando os fillos do cántico e da metáforaconstruían a nova teoría do arrepentimentoe así ficaron conmocionados polo pesadelo.As espadas, vencidas no principio do verbopara continuar sen o trazo do sinal inerte.Os deuses, en moldura humana, autodestrúenseno plenilunio das augas que sonorizan o enigma.Home-Deus na incoherencia do absolutoautodestrúense verticais na lava do musgocon ardor aproximado o muro.______________EU OLLEI COMO DURMÍAS NO TEU BERCEIMAXINEITE morando no centro da terraincendiando o habitáculo coas túas palabras.Nesa mortaxa, mai, non te ollei morta.Non consinto que a morte separe de tiesa terra interiorde sempre frescura e profunda sabedoríapara sustentarme co delirio da túa vida.Eu ollei como durmías no teu berce, mai:leda, fulgorosa e con vestes de viaxeira;con rosto inocente de nena adulta.Non estabas morta, só soñabascon outro perfume para o meu corazón...As túas maos repousaban en segredoe pensei que tiña roto outro vidro,que tiña trillado as calzas de pana,que tiña perseguido e zurrado á Turca.Pensei fuxir, chorar e pedir consoiomais as túas maos, mai,eran parte do meu tempo irreflexivo.Eu nunca sentira garzas centilantesmurmuriar nos teus beizoscon todo o fulgor que promete a vida.Loitei contra o pranto que me envolvíae pensei nas túas verbas, mai:<<esta é a Terra que non amortaxa á vida>>.A morte sempre foi comprendida nesta Matriaeu falaba e ti escoitábasme mudae pronto me sentín adultoque xa tiña a túa licencia para andar de noite,contar estrelase escoitar o piar fúnebre dos mouchos.Pensei que en todo o teu silencioprecisabas trocar de morada;ter un apousento en terra traballada,coñecer a fertilidade das cinzasconfraternizar con áureas vidas silentespara decirlles aos deuses etéreos:veño aprendervos a cantiga de amorque adormecía ao meu neniño.Aínda estou sentindo, mai, a túa voz solermiña:<<Durme meu condenación; soña cos xílgaros.______________
Titulo: ROSTO INCOMPLETO
Autor: Xosé Lois García
Data de Edición: 1996
Edita: EDICIÓNS ESPIRAL MAIOR S.L